Goede voornemens

We schrijven 2008. Tijd voor goede voornemens. De kranten staan er vol van. Eerlijk gezegd komt in de meeste artikelen het ultieme goede voornemen (dat ik me jaren geleden al had voorgenomen) het vaakst aan bod: doe het nou maar niet niet want vrijwel alle goede voornemens verdampen toch weer. Je kunt alleen maar slagen in een goed voornemen als je het ook echt wilt. Stoppen met roken, wat kilo's kwijt, meer goede doelen steunen, meer aandacht voor je familie, vrienden en of hobbies, het maakt niet uit, veranderen lukt lukt alleen maar als je er echt achter staat. Zo gauw de twijfels of de smoesjes ten gunste van de oude gedragspatronen weer de kop opsteken, weet je het al: eigenlijk wil je het niet echt. Natuurlijk wil je wel stoppen met roken of een paar kilo's minder wegen, maar je kunt het gewoon op de moeilijke momenten niet opbrengen. Dan wil je het dus ook niet echt, er is geen drive, geen motivatie.

Ik realiseerde me, dat dit natuurlijk veel overeenkomsten vertoond met waar we in het onderwijs ook mee bezig zijn: POP's en portfolio's. En niet alleen voor de studenten, tegenwoordig past het ook in het hele HRM-beleid om medewerkers ook van een POP te voorzien. En wat is een POP nou anders dan een van bovenaf opgelegd lijstje met goede voornemens, dingen, die je wilt (of eigenlijk: moet) veranderen of verbeteren? Joep Schrijvers (auteur van 'Hoe wordt ik een rat?'), gaf een tijdje terug al aan, dat het tijd werd voor een POP-verbranding. Het zet je natuurlijk wel aan het denken. Het POP-denken is behoorlijk ver doorgedrongen in het onderwijs, misschien wel wat doorgeschoten?
In elk geval is het duidelijk dat een POP alleen maar werkt als er echt een relatie ligt met een zekere drive en motivatie om te veranderen.

Dus (wederom) geen goede voornemens voor mij dit jaar? Nu ik (een beetje eufemistisch uitgedrukt) begonnen ben aan een 'nieuwe uitdaging' in de vorm van een nieuwe baan, staan me natuurlijk heel wat nieuwe dingen te wachten. Van representatieve kleding tot adviesvaardigheden. Zo woon ik inmiddels niet bepaald meer op fietsafstand van mijn werk. Ik zal dus ook wat alternatieven moeten bedenken om wat extra te bewegen. Mijn motivatie om mijn gewicht in de gaten te houden door extra te sporten wordt natuurlijk niet groter door berichten waaruit blijkt dat een 'man met buikje langer leeft'. Gelukkig heb ik me in elk geval voorgenomen kritisch te denken. Misschien leeft hij langer omdat zwakkere mannen vanwege een buikje eerder al het loodje hebben gelegd, je leeft dus niet langer vanwege dat buikje maar omdat je wat meer weerstand hebt. Wellicht zijn er ook mensen mensen ziek geworden en daardoor afgevallen voor ze stierven. Kortom, zo'n bericht zegt dus niks! Meer sporten dus.

En hiermee heb ik meteen ook gevolg gegeven aan een ander goed voornemen: ik ga ook in de nieuwe werkomgeving nog maar een tijdje door met bloggen. Inmiddels heb ik alweer interessante dingen gezien bij collega-bloggers, die roepen om een reactie, dus wordt vervolgd...