Ik heb even van een afstand gekeken naar de discussie tussen Wilfred Rubens en Marcel de Leeuwe over PLE's of wel Personal Learning Environments. Wilfred bericht over PLE's, Marcel reageert daarop en Wilfred geeft daar weer een reactie op. Kern van de discussie is de bemoeienis van organisaties bij PLE's van medewerkers.
Ik zit erbij en lees er naar en denk: 'ja, maar...'. Nu ben ik niet zo ingevoerd in de materie. Daardoor voel ik een zekere schroom om me in de discussie te mengen. Toch steek even mijn vinger op om een paar kanttekeningen bij de pleidooien te plaatsen:
Een PLE is een persoonlijke leeromgeving. Mijn combinatie van websites, wiki's, weblogs, en andere tools waar ik mijn bronnen bij elkaar heb, samenwerk met anderen (binnen én buiten mijn eigen organisatie), reflecteer, kennis deel en nog een hoop dingen meer. Wat dat betreft kan ik me vinden in het pleidooi van Marcel (handen af van mijn PLE). Ik ben meer dan mijn werk en ik organiseer mijn deel van het leerproces.
Er ligt echter een grens tussen mijn persoonlijke leerproces en mijn werkgerelateerde leerproces. Natuurlijk, een vage grens, met veel overlap. Een beetje slimme werkgever erkent dit en zal mijn persoonlijke leerproces trachten te bevorderen en te faciliteren. Of dat moet gebeuren door een PLE te promoten is een tweede. Dit maakt dat ik wat moeite heb met (een aantal van) de spelregels, die Marcel in zijn stukje zet. Sommige spelregels zijn voor verstandige werkgevers een open deur, enkele andere niet zo vanzelfsprekend als door Wilfred en Marcel worden aangegeven!
Op de eerste plaats gaat het niet over alle werknemers maar om een bepaalde categorie: professionals die voor een groot deel hun eigen werk organiseren en daarin eigen keuzen maken. Natuurlijk moeten alle mensen (blijven) leren en speelt het informele leren daarbij een rol. Voor een werkgever is echter niet elk leerproces van alle werknemers even relevant. Bepaalde kennis, vaardigheden en competenties heeft hij nodig in zijn werknemerbestand. Daarin zal hij ook moeten sturen. De vraag is, of dat lukt via een aparte PLE voor elke afzonderlijke werknemer. Ik mis dit element in de discussie.
Op de tweede plaats wordt ook voorbij gegaan aan de 'grote boze buitenwereld' van het internet. PLE's maken per definitie gebruik van open systemen waar alle informatie voor iedereen toegankelijk is. Er zijn talloze voorbeelden te noemen waar eenmaal gepubliceerde informatie voor eeuwig rondwaart op het internet. Ja, ja, mediawijsheid en zo. Ik zou ze de kost niet willen geven, heel mediawijze mensen, die toch spijt hebben of nog zullen krijgen van bepaalde publicaties. Organisaties zullen dan ook een standpunt moeten formuleren over hoe daar mee om te gaan, zeker als ze het gebruik van deze tools in de openbaarheid stimuleren of zelfs faciliteren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom