Studiekeuze...

Voor mij is het alweer zo'n dertig jaar geleden dat ik ging nadenken over mijn studiekeuze. Ik vond biologie een machtig mooi vak dus dat moest het worden. De studies, die met mijn HAVO-diploma in aanmerking kwamen, waren de lerarenopleiding (in combinatie met scheikunde) of de laboratoriumschool. Dat werd dus de lerarenopleiding. Naarmate de studie vorderde begon het lerarenvak me steeds meer aan te spreken.
Een vervolg aan een universiteit zat er door persoonlijke omstandigheden niet in. Toen vond ik het ook wel mooi geweest en moest er maar eens brood op de plank komen...

Inmiddels zijn mijn eigen kinderen in deze fase aangekomen. Enkele jaren geleden zat ik op het puntje van mijn stoel bij de introductiecolleges Psychologie op de Universiteit van Maastricht. En inmiddels hebben we bij ons regelmatig heel boeiende discussies over de werking van hersenen, leren, fMRI, enzovoorts.
Met open mond heb ik later staan luisteren naar alle talenten op het conservatorium van de HKU. (Ik heb zelfs de eer gehad mee te spelen als bassist tijdens het toelatingsexamen van Daan, Bert van den Brink begroet me nog steeds met  'ah, daar hebben we de bassist'.) Ook dat leidt thuis tot soms heel diepgaande analyses van akkoordenschema's of speciale toonladders.

Inmiddels heb ik ook verschillende bezoeken mogen brengen aan de Universiteit van Utrecht waar na enkele ronden van open dagen de route liep van Natuur- en Sterrenkunde via Natuurwetenschappen en Innovatiemanagement naar (zoals het er naar uitziet) uiteindelijk Toegepaste Wiskunde. Wat je daar allemaal aan boeiende dingen tegenkomt. Ik verheug me al op de uitleg over complexe getallen of een toelichting op speltheorie.

Steeds als ik in zo'n academische omgeving rondloop en het enthousiasme van mijn kinderen zie, bekruipt me toch wel eens het gevoel van 'Was ik nog maar een keer jong'. En eigenlijk ook wel een beetje 'Had ik toen eigenlijk niet...'?
Nou ja, ik wist natuurlijk niet beter. Ik deed de Havo op mijn sloffen, had het Atheneum makkelijk kunnen halen als ik al mijn huiswerk netjes had gemaakt. En alles bij elkaar heb ik nou niet bepaald het gevoel, dat ik zo verkeerd terecht gekomen ben.
Maar toch... Er is zoveel te leren, te weten, te onderzoeken. Dat cijfer je niet weg met 'ik wist toen niet beter'. Met wat ik nu weet, had ik vroeger beter kunnen weten!
Maar niet getreurd. Er zijn natuurlijk ongelooflijk veel mogelijkheden. Dat concept van een 'Leven Lang Leren' is zo gek nog niet.

En waar ging het nou ook alweer om?

Waar ging het nou ook alweer om in het onderwijs? Verwerven van kennis en vaardigheden, ontwikkelen van competenties, toch? Daarom wilden we toch af van dat oude eindtermenonderwijs? De zesjescultuur?
Onderwijs, dat is bouwen aan je eigen gereedschap, je toekomst, geluk. En laat het ook vooral leuk zijn om er mee bezig te zijn.
Dus dat papiertje met wat getallen of wat tekst, dat is eigenlijk niet zo belangrijk, dat is niet veel meer dan een stukje bewijslast. De ceremonie eromheen is eigenlijk ook maar saai, dus, nou ja.

Wat maakt dan toch dat het krijgen van zo'n papiertje, een diploma, zo ervaren wordt als een groots moment, een mijlpaal, zo'n ultiem moment van 'yes' (met tachtig uitroeptekens)? En dan vooral als je het zelf niet hebt behaald maar één van je kinderen. Misschien, omdat het ook een beetje een diploma is voor je eigen ouderschap ? Voor de moeite die je hebt gedaan om hem (vroeger) te stimuleren en te motiveren. Een beetje compensatie voor de frustratie rondom dat jaartje doubleren. Ach wat, het is gewoon heerlijk om dat gevoel van trots op je eigen kind even te kunnen vatten in een moment, even te kunnen vastpakken in de vorm van een papiertje.

Kerel, proficiat! Op naar de Master...