Waar ging het nou ook alweer om in het onderwijs? Verwerven van kennis en vaardigheden, ontwikkelen van competenties, toch? Daarom wilden we toch af van dat oude eindtermenonderwijs? De zesjescultuur?
Onderwijs, dat is bouwen aan je eigen gereedschap, je toekomst, geluk. En laat het ook vooral leuk zijn om er mee bezig te zijn.
Dus dat papiertje met wat getallen of wat tekst, dat is eigenlijk niet zo belangrijk, dat is niet veel meer dan een stukje bewijslast. De ceremonie eromheen is eigenlijk ook maar saai, dus, nou ja.
Wat maakt dan toch dat het krijgen van zo'n papiertje, een diploma, zo ervaren wordt als een groots moment, een mijlpaal, zo'n ultiem moment van 'yes' (met tachtig uitroeptekens)? En dan vooral als je het zelf niet hebt behaald maar één van je kinderen. Misschien, omdat het ook een beetje een diploma is voor je eigen ouderschap ? Voor de moeite die je hebt gedaan om hem (vroeger) te stimuleren en te motiveren. Een beetje compensatie voor de frustratie rondom dat jaartje doubleren. Ach wat, het is gewoon heerlijk om dat gevoel van trots op je eigen kind even te kunnen vatten in een moment, even te kunnen vastpakken in de vorm van een papiertje.
Kerel, proficiat! Op naar de Master...
Een diploma is een overgangsritueel.
BeantwoordenVerwijderenJe gaat naar het begeerde 'next level'.
Kung fu learning, noemt Cathy Sierra dat.
En het bereiken van het next level moet je vieren.
Universiteiten hebben een rare manier van vieren:
Lange zitten en saaie verhalen.
Maar het gevoel blijft het 'next level gevoel':
nieuwjaar, verjaardag, geslaagd, getrouwd.
Next level. Game on.