Denken over Evidence based practice

Zo af en realiseer ik me, dat mijn gedachten, en overtuigingen niet zo heel consistent zijn. Neem nou de ophef over pseudomedische apparatuur. Pure kwakzalverij. Ik ben al jaren grote fan van de Vereniging tegen Kwakzalverij omdat ik vind, dat mensen worden geschaad door allerlei pseudomedische praktijken.
Een absoluut verbod tegen allerlei vormen van alternatieve zorgverlening wil ik nou ook weer niet bepleiten omdat het placebo-effect dat daar van uitgaat, nou ook weer niet onderschat moet worden. Dat ziektekostenverzekeringen veel van die praktijken vergoeden is me een doorn in het oog, nou ja, doorntje. Het zou immers best kunnen zijn dat het economisch voordeliger is dit te vergoeden waardoor mensen minder beroep doen op de (veel duurdere) reguliere gezondsheidszorg. Maar dat is een aanname.

Tot zover mijn standpunt over kwakzalverij.

De roep om Evidence Based Practice in het onderwijs maakt bij mij heel andere gevoelens los. Het roept een gevoel van weerstand op. In het licht van het bovenstaande is het wel interessant om dat (bij mezelf dan) eens te onderzoeken.
Even voor alle duidelijkheid, ik ben absoluut voorstander van het streven naar meer Evidence Based Practice in het onderwijs. Wat zijn vormen van onderwijs die passen bij bepaalde leerdomeinen bij bepaalde leerlingen? Hoe meer we daarvan weten, hoe beter we in staat zijn de effectiviteit van het onderwijs te verbeteren.
Waar komt dan mijn gevoel van 'weerstand' -of beter 'onbehagen'- vandaan als de roep om meer evidence in het onderwijs zo luid klinkt?
Naar mijn idee wordt het te pas en te onpas gebruikt in de discussie rond competentiegericht onderwijs en dan met name door de fervente tegenstanders. Nou zijn die ook niet vies van het roepen van allerlei niet onderbouwde aannames en drogredenen'. Ook zie ik niet zoveel wetenschappelijke onderbouwing voor de effectiviteit van de meer traditionele onderwijsvormen in de huidige samenleving van hun kant. Daar ligt voor mij misschien wel de oorzaak van mijn gevoel van onbehagen: het feit van het ontbreken van een (volledige) wetenschappijke onderbouwing wordt beschouwd als het bewijs dat het dus niet deugt, als een beschuldiging van onderwijskundige kwakzalverij!

Het moeizame verloop van de invoering van CGO is (naar mijn persoonlijke opvatting: geen bewijs dus) veeleer op te vatten als een organisatie- en implementatieprobleem dan als een onderwijskundig probleem. Laten we bij het zoeken naar meer evidence dus ook met name kijken naar de organisatorsche onderbouwing. Daar wordt in elk geval ook aan gewerkt!

En verder: Geen Evidence Based Practice zonder Practice Based Evidence.

Wat nog helemaal niet duidelijk is, wat je moet doen met 'minder wetenschappelijke' onderwijsvormen. Verbieden? Het lijkt me duidelijk dat dat gebeurt als het aantoonbaar schadelijk is voor de leerling of student. Maar verder lijkt het me lastig. Kijk nou naar wat er momenteel gebeurt met de resultaten van het inspectieonderzoek naar een aantal alternatieve scholen. Sluiting dreigt. Ik ga geen oordeel vellen over het onderzoek of de resultaten, want ik die niet bestudeerd. En het is ook geen wetenschappelijk onderzoek al mag je hopen, dat de standaarden wel zijn gebaseerd op een wetenschappelijke onderbouwing van wat werkt!
Uit een toelichtend artikel blijkt, dat de leerlingen wel degelijk baat hebben bij die vorm van onderwijs. Nou ja, het is een weergave van een gesprek met iemand (geen bewijs dus) maar laten we aannemen, dat het klopt. Blijkbaar gaat het hier over vormen "vormen van onderwijs die passen bij bepaalde leerdomeinen bij bepaalde leerlingen". Misschien is het niet eens de vorm van onderwijs maar de persoonlijke aandacht, die dit resultaat opleveren (zoals een homeopaat niet door de behandeling maar door veel persoonlijke aandacht een patiënt over een drempel heen helpt). Is het niet het resultaat dat telt?
Maar ja, kwakzalverij laten bestaan omdat mensen denken dat het ze kan genezen, is voor mij echt niet voldoende om dat te gaan ondersteunen.
Ik ben er nog niet helemaal uit.