Passie, talent, meesterschap

Soms zijn je kinderen een inspiratiebron, soms helpen ze je er eentje te vinden. Hoewel Job mij met zijn gitaarspel al een heel eind is voorbijgestreefd, delen we samen toch wel een paar idolen. En zo kwam Job met een wel heel toepasselijk verjaardagscadeau: 2 kaartjes voor een concert van Tommy Emmanuel. Die man bezig zien op (dat wat er over is van) een gitaar is een belevenis. Nu staat Tommy Emmanuel zo links en rechts bekend als ‘de beste gitarist van de wereld’ dus je mag dan ook wat verwachten. Inmiddels staan er talloze clips op YouTube, waaronder zijn Guitar Boogie (inmiddels zo vaak bekeken dat hij zelf aankondigd als de ‘YouTube Song’).

De reden dat ik besloot er op deze weblog over te schrijven, kwam omdat ik gefascineerd raakte van de man achter de muziek, achter het optreden.

Natuurlijk is zijn techniek fenomenaal. Hij geeft razendsnelle loopjes, laat drie of vier muzieklijnen tegelijkertijd horen, speelt hele melodieën met flageolets, simuleert er een complete ritmesectie bij en weet er zelfs humor in te brengen door met een nonchalante zwaai nog snel een noot of tik toe te voegen aan de melodie.

Daar bovenop is hij ook een echte muzikant. Accoorden, harmonie, variaties, intonatie, het klopt allemaal. Mischien doet het Rosenberg Trio niet onder voor de techniek maar daar heb je het na een paar nummers wel gehoord. Hier dacht ik tegen het einde bij elk nummer: ‘kom, nog eentje, ah toe, nog ééntje’.

Maar er is meer. Als je Tommy Emmanuel ziet spelen. Zijn gezicht, zijn hele lijf straalt plezier en  passie uit. En op een manier dat je het gevoel hebt dat hij het allemaal met alle plezier met je wil delen. En dat is nu juist zo inspirerend. Hier staat niet een vakman zijn kunstje te doen, hier staat een ‘meester’ die zijn talent en passie wil delen met zijn publiek en (via een medium als internet) met de hele wereld.

Voor mij zijn hier enkele paralellen uit te trekken. Je wordt geen vakman door op je krent te gaan zitten wachten tot het komt aanwaaien of tot een Idols voorbij komt waar je zonder al die moeite te hoeven doen, ‘ontdekt’ kunt worden om in een paar weken klaargestoomd te kunnen worden tot (meestal) een wegwerpartikel. Vakman word je door keihard werken.
Meesterschap gaat weer een stuk verder. Vakmanschap combineren met levenservaring. Je talenten beschikbaar stellen, delen, afstemmen op het publiek, een stukje inspiratie meegeven. Maar ook: weten wat je niet weet, waar je weer anderen nodig hebt.

En dat alles is prima te projecteren op deze periode waarin ik aan het wennen ben in een nieuwe rol, zeg maar, nieuwe functie. Zo maakt dat datgene wat bedoeld was om er eens even uit te zijn, om eens even niet met je werk bezig te zijn, je toch weer inspiratie geeft voor je werk en je eigen ontwikkeling.