Ik kan me nog herinneren dat ik een keertje een diploma-uitreiking van een van mijn neefjes (nou ja, het was toen al een hele neef) heb meegemaakt. De rector gaf toen (al) een indrukwekkende speech over de zap-cultuur van de jeugd. Ik heb me toen voorgesteld hoe het zou zijn om dat als vader een keertje mee te maken, en verheugde me toen al op dat ultieme gevoel van trots dat dat wel met zich mee moest brengen. Ik vertelde dat nadien aan mijn oudste, die toen nog 'brugwup' moest zien te worden.
Inmiddels heb ik al heel wat van die momenten meegemaakt. (Ik heb dan ook 4 kinderen!) Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik samen met de rest van mijn familie in een collegezaal zat om de uitreiking van het Bachelordiploma van mijn zoon mee te maken. De uitreiking zelf stelde toen nog niet zo veel voor, het ging per slot van rekening om pakweg 80 studenten.
Afgelopen week zat ik daar weer, maar nu in een wat minder gevulde zaal en met een ceremonie die wat meer om het lijf hield. Zeven studenten, die hun Masterdiploma kregen, elk met een persoonlijk praatje van hun afstudeerbegeleider. En één van die praatjes was gericht aan mijn oudste zoon, die alle complimenten kreeg voor zijn onderzoek naar de manier waarop de hersenen de ruimtelijke waarneming van geluid verwerken.
Het was op dat moment dat ik me echt realiseerde dat we als ouders nu 'klaar waren' op de meest positieve manier dat je dat maar zou kunnen interpreteren. Natuurlijk ben je nooit klaar met je kinderen, maar dit was toch wel de mijlpaal waarmee we zelf ook kunnen zeggen: wij zijn ook geslaagd!
Achteraf vroeg hij, of ik me die diploma-uitreiking van dat neefje nog kon herinneren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom